چگونه درآمدمان را بیشتر کنیم؟ 4 روش کسب درآمد

چگونه می توانیم درامد داشته باشیم وچگونه درآمدمان را بیشتر کنیم؟

 

 

روش های کسب درآمد

۴ روش برای کسب درآمد داریم و به نظر من روش دیگری وجود ندارد.

یکی از  نگرانی های هر فرد یا خانواده ای از دست دادن شغل است و با تورم درآمدش کفاف زندگی اش را ندهد.

1. دست مزد بگیری یا حقوق بگیری:
بیشتر افراد جامعه علاقمندند دستمزد بگیر باشند و برای آنها مهم نیست که به صورت فردی که یک کار ساده را انجام میدهد یا در سازمان دولتی یا بخش خصوصی مشغول کار باشند

این افراد در پایان روز و یا پایان ماه یک دستمزدی را دریافت می کنند به همین دلیل این فرد را دستمزد بگیر می نامیم.

 

کار روزانه و مستمر

شخصی که در یک سازمان استخدام می‌شود باید از فردای آن روز هر روز در آن سازمان کار کند تا بتواند آخر ماه یک مبلغی را به عنوان دستمزد دریافت کند.

شاید فرد دیگری به عنوان مدیر در یک سازمان استخدام شود این فرد نیز دستمزد بگیر است؛ چرا؟ چون باید کار مدیریتی انجام دهد و خدمات مدیریتی برای آن سازمان انجام بدهد تا آخر ماه یک مبلغی را به عنوان دستمزد یا حقوق دریافت کند.

 

سقف درآمد ثابت

افرادی که دستمزد بگیر هستند از لحاظ درآمدی سقف درآمدشان ثابت است یعنی ممکن است فردی در یک شرکتی که کار می کند به عنوان مثال ماهی دو میلیون تومان دستمزد بگیرد در حالی که اگر این شخص شرکتی را که در آن کار می کند را عوض کند ممکن است دو و نیم میلیون تومان دستمزد بگیرد و یا اگر مجدداً شغل و یا محل کارش را تغییر دهد شاید ۳ میلیون تومان دستمزد بگیرد؛ ولیکن این شخص نمی‌تواند بگوید دستمزد من سقفی ندارد.

در نهایت ماهی سه میلیون تومان دستمزد دریافت می کند.

یا یک کارگر ساده میگوید من روزی ۱۰۰ هزار تومان کار می کنم و اگر محل کارم را هم عوض کنم و کار دیگری انجام دهم شاید روزی ۱۵۰ هزار تومان دستمزد دریافت کنم ولی غیر ممکن است این کارگر ساده دستمزدش روزی ۲ میلیون تومان شود.

درآمد حاصل از دستمزد گیری یک درآمد ثابت و در طول زمان با یک شیب بسیار کم افزایش می یابد.

جالب است بدانید هر کسی امروز در یک سازمان استخدام می شود ما می توانیم بگوییم تا ۳۰ سال آینده از این سازمان چه مقدار حقوق و دستمزد دریافت می کند.

محاسبه آن عدد زیاد سخت نیست.

خانه پرش این است که ۳۰ سال دیگر بازنشسته می شود و یک مقدار مشخصی درآمد ثابت دارد.

حساب کردن این درآمد همانطور که گفتیم خیلی سخت نیست.

درآمد فعلی‌ سالیانه شخص را حداکثر ۲۰ درصد در هر سال افزایش بدهید و در 30 سال آینده ضرب کنید یک عددی را به دست می آورید.

دستمزد سالیانه اش را نیز به این صورت محاسبه می کنیم:

حقوق ماهیانه اش را در ۱۵ ضرب می کنیم چون حدوداً یک یا دو ماه پاداش پایان سال و معمولا هم ۱ ماه مزایا به او تعلق می گیرد.

 

خود شخص

باید در نظر داشته باشید که دستمزد بگیر فقط از شخص خودش استفاده می کند یعنی می گوید من زمانم را به عنوان یک کارگر ساده یا یک مهندس یا یک مدیر و یا کارشناس میفروشم و روزانه یا ماهیانه یک مبلغ مشخص دریافت می کنم و فقط از خودش استفاده می کند.

این مدل اولین روش کسب درآمد است.

2.خویش فرمایی:

 

شخص دیگری می گوید من برای چه باید در یک سازمان استخدام شوم و فقط برای خودم کار می کنم.

یعنی مدیر هستم یک موسسه خدمات مشاوره تاسیس می کنم و با سازمان ها قرارداد می‌بندم و به آنها خدمات میدهم.

به عنوان مثال کاری که پزشکان انجام می دهند؛ پزشکان همگی خویش فرما هستند و دفتری می‌گیرند به نام مطب و خدمات ارائه می دهند.

 

منابع مالی

خویش فرما ها از وقت خودشان استفاده می کنند به علاوه این که از منابع مالی خودشان هم استفاده می‌کنند یعنی یک مبلغ پولی را باید آماده کنند تا دفتری را اجاره کنند و یا مکانی را بخرند که بتوانند در آنجا فعالیت کنند.

مثال دیگر یک وکیل دادگستری یا کارشناس حقوقی که یک دفتر وکالت و مشاوره حقوقی را تاسیس می کند او برای خودش کسب و کار ایجاد کرده است و از این محل برای خودش کسب درآمد می نماید.

خویش فرماها درآمدشان نسبت به دستمزد بگیری یک مقدار بیشتر است اما این درآمد هم یک مقدار مشخصی دارد.

به شخص خویش فرما می‌گوییم: شما ۱۲ ساعت در دفتر وکالت و یا در مطب پزشکی باشید چقدر درآمد کسب می کنید؟ می گویند: از صبح تا شب ۱۲ ساعت اگر مشغول کار باشیم روزی یک میلیون تومان درآمد داریم.

به آنها می گویم: ممکن است این درآمد شما روزی ۱۰ میلیون تومان بشود؟ پاسخ آنها خیر می باشد و می گویند: خانه پرش روزی یک میلیون تومان است و درآمد خویش فرمایی مانند حالت قبل (دستمزد بگیری) یک عدد ثابت است.

درآمد خویش فرماها با یک شیب تند تر از دستمزد بگیران افزایش می یابد.

چرا تندتر؟
چون ممکن است یک وکیل یا پزشک امسال ۳۰ میلیون تومان درآمد داشته باشد و سال بعد ۱۰۰ میلیون تومان و دیگر شیب سالیانه آنها ۲۰ درصد نیست شاید بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ درصد باشد.

 

تفاوت درآمد دستمزدبگیری با خویش فرمایی

یک خویش فرما هم از خودش و هم از منابع مالی خودش برای کسب درآمد استفاده می کند.

3. کارفرمایی

صاحبان صنایع و شرکتها و موسسات که به آنها کارفرما میگویند و همان صاحبان کسب و کار هستند .
آنها می‌گویند ما نمیخواهیم خودمان کار بکنیم .

کاری راه میندازیم تا یک عده دیگر را به کار بگیریم.

کارفرما یک شرکت تولیدی یا یک شرکت خدماتی راه اندازی می کند و ۲۰ یا ۳۰ نفر را به خدمت می‌گیرد و آخر هر ماه به هر کدام از این افراد حقوق می‌دهد ولی از کنار هر کدام از اینها یک مقدار درآمد کسب می‌کند.

به عنوان مثال: ۳۰ تا کارمند دارند و ۶۰ میلیون تومان حقوق میدهند ولی صد میلیون تومان نیز در کنار آنها سود و درآمد کسب می کنند.

اگر آن ۳۰ نفر کار نکنند کارفرما نیز نمی تواند ۱۰۰ میلیون تومان درآمد داشته باشد.

 

درآمد گروه صاحبان کسب و کار نسبت به دو گروه قبل( دستمزد بگیر و خویش فرما) بیشتر است اما ریسک های خاص خودش را نیز دارد.

استفاده از دیگران

کارفرما هم از خودش استفاده می‌کند و هم از منابع مالی خودش و هم از دیگران استفاده می‌کند.

به عبارتی دیگران را به کار می گیرند و به علاوه از منابع مالی دیگران هم استفاده می‌کند.

اگر شما بروید یک صاحب کسب و کار را پیدا کنید و بگویید من فلان قدر پول و سرمایه دارم و می خواهم در بانک سپرده گذاری کنم و سود بگیرم؛ می گوید: آن سرمایه ات را به من بده من سود بیشتری از بانک به شما می دهم چون من برای کسب و کارم به این پول شما نیاز دارم.

ممکن است شما پولتان را در بانک بگذارید و کارفرما از بانک وام می‌گیرد یعنی از منابع مالی دیگران استفاده می کند و دیگران را به کار می‌گیرد و از منابع مالی خودش نیز استفاده می کند و خودش هم در واقع کار را مدیریت می‌کند.

می‌گوییم او کارفرما و صاحب کسب و کار است.

 

4. سرمایه گذاری

 

سرمایه گذاران افرادی هستند که از خودشان و منابع مالی خودشان و منابع مالی دیگران استفاده می کنند و سرمایه‌گذاری می‌کنند و از محل سرمایه‌گذاری درآمد کسب می‌کنند.

شرکتی را مثال میزنیم که ۴۰۰ پرسنل دارد.

می‌گویم: سالیانه چقدر سود و درآمد داشته است؟ می‌گویند: مثلاً دو میلیارد تومان.

در مثال دیگر یک شرکت سرمایه گذاری که ۴ نفر کارمند دارد اما سالیانه ۱۰ میلیارد تومان درآمد دارد؛ چرا؟ چون فرد سرمایه گذار یا شرکت سرمایه گذار به دنبال به کار گرفتن دیگران نیست و به دنبال به کار گرفتن منابع مالی دیگران است.

تفاوت سرمایه گذار با کارفرما:

سرمایه گذار به دنبال به کار گرفتن دیگران نیست و به دنبال به کار گرفتن منابع مالی دیگران است.

درآمد محدود

 

روشهای سوم و چهارم (روش کارفرمایی و سرمایه گذاری) در کسب درآمد محدودیت ندارند.

فردی که یک شرکت تولیدی دارد اگر مدیریت مناسبی داشته باشد و در صنعت مناسبی ورود کرده باشد می تواند در سال ۲ میلیارد تومان درآمد داشته باشد و سال بعد می تواند ۴ میلیارد تومان درآمد بسازد با توجه به عملکرد و پتانسیل درامدش می‌تواند افزایش یا کاهش داشته باشد.

سرمایه گذار هم همین طور است او می تواند بگوید من امسال از محل سرمایه‌گذاری ۲ میلیارد تومان کسب درآمد می کنم و سال بعد آن را تبدیل به ۵ میلیارد تومان می کنم و این به پتانسیل سرمایه گذاری اش بستگی دارد.